Na gruncie prawa rodzinnego istnieje domniemanie prawne – tzw. domniemanie ojcostwa, zgodnie z którym uznaje się, że dziecko pochodzi od danego mężczyzny, jeśli mają miejsce wskazane w ustawie okoliczności. Domniemanie to można obalić, składając do sądu pozew o zaprzeczenie ojcostwa.
W Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym przyjęto domniemanie pochodzenia dziecka z małżeństwa. Warto przytoczyć treść przepisu, z którego to wynika. Zgodnie z art. 62 § 1 jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji. Kolejna jednostka redakcyjna tego przepisu stanowi, że jeżeli dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa, domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża. Domniemanie to nie dotyczy przypadku, gdy dziecko urodziło się w następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji (in vitro), na którą wyraził zgodę pierwszy mąż matki. Na mocy §3 takie domniemanie obalić można jedynie wskutek wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa.
Powództwo o zaprzeczenie ojcostwa wytoczyć może mąż matki dziecka, matka dziecka, dziecko po osiągnięciu pełnoletności, a także prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub ochrona interesu społecznego.
Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka, nie później jednak niż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności. Oznacza to, że bardzo istotny jest moment powzięcia informacji o narodzinach, bowiem od niego liczy się wskazany wyżej termin do wniesienia powództwa. Mąż matki powinien wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa przeciwko dziecku i matce, a jeżeli matka nie żyje – przeciwko dziecku.
Jeżeli pozew wnosi matka dziecka, również związana jest ona sześciomiesięcznym terminem. Termin ten jest jednak liczony od urodzenia się dziecka. Matka dziecka powinna wytoczyć powództwo przeciwko mężowi i dziecku, a jeżeli mąż nie żyje – przeciwko dziecku.
Legitymację do wszczęcia takiego postępowania ma również dziecko, nie później jednak niż w ciągu trzech lat od osiągnięcia pełnoletniości. Dziecko powinno wnieść powództwo przeciwko mężowi swojej matki i matce, a jeśli matka nie żyje – przeciwko jej mężowi. Jeżeli mąż matki również nie żyje istnieje możliwość wytoczenia powództwa przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy.
Do zachowania terminów, o których mowa powyżej konieczne jest, aby najpóźniej do końca ostatniego dnia terminu wnieść do sądu pismo procesowe albo nadać takie pismo
w polskim urzędzie pocztowym. Samo wniesienie powództwa to dopiero początek drogi, bowiem by móc zaprzeczyć ojcostwu trzeba wykazać, że mąż matki nie jest ojcem dziecka. W praktyce odbywa się to najczęściej poprzez wykonanie tzw. badań DNA.
Należy mieć na uwadze, że zaprzeczenie ojcostwa nie jest dopuszczalne, jeżeli dziecko zostało poczęte w następstwie zabiegu medycznego, na który mąż matki wyraził zgodę.
Kancelaria prowadzi tego rodzaju sprawy.
